Catalonië: Nationaal park Aiguèstortes

Deze ochtend goed gestart met het beste ontbijt van de hele reis met heel veel vers fruit! Zo stonden we er goed voor want al heel de reis had Jens gezegd dat we vandaag veel zouden wandelen. 😅

Otis had vandaag ook niet zo’n kuren voor zijn kleren. Oef! 

Na een korte autorit kwamen we aan bij het natuurpark Aiguèstortes dat we vandaag zouden bezoeken. Het is verboden om in het natuurpark met personenwagens te rijden dus moesten we onze auto droppen op een parking en dan een ticketje kopen voor een rit in een jeep naar “Sant Maurici”, een heel mooi meer in het natuurgebied van waaruit veel wandelingen vertrokken. Otis was in de wolken om in een jeep te kunnen zitten. De hele dag keek hij dan ook uit om opnieuw in de jeep te zitten op de terugweg.

Van aan het meer “Sant Maurici” startte de wandeling naar een waterval. Het meer was trouwens prachtig blauw tussen al die bergtoppen. Aan de waterval wilden we een mooie foto maar Otis wil tegenwoordig niet altijd op de foto...

Het pad slingerde na de waterval verder omhoog naar een volgend meer waar we dan ook picknickten. 

Aan dat meertje hebben we nog even getwijfeld of we dan al zouden stoppen met wandelen, maar de kindjes waren braaf en de benen nog fris dus op naar de volgende tussenstop, refugi amitges. Wow dat waren wel heel veel hoogtemeters op een korte afstand!? Maar wel echt helemaal de moeite waard! Aan de refugi, een berghut op de top, genoten we van een prachtig uitzicht met een frisse cola. 

Otis had gehoord dat Max zo flink gestapt had dus kon hij niet onderdoen. 😉 Hij vond het leuk om met de dennenappels die hij onderweg vond te gooien en zo schoven we ook vlug op door steeds wat verder een mooie dennenappel te tonen. Op de foto wilde hij weer niet...

Uiteindelijk 19km en 500 hoogtemeters gestapt (naar boven maar ook naar beneden). We voelen het nu wel in onze benen. Voor Jens was dit sowieso de mooiste dag van de hele reis, al was het voor iedereen een heel mooie afsluiter van alweer een prachtige reis met ons gezinnetje.

Daarna jammer genoeg de rit naar huis ingezet. Vandaag was het trouwens aan Emiel om zijn kuren te laten zien of beter gezegd te laten horen. In de draagzak zitten, was wel zijn ding, van de hele dag niet gehoord. Maar in de auto was een ander verhaal.. Anderhalf uur gekrijs tot Otis in een colère wakker werd en riep: “Emiel!!! Stop nu!!”.

Nu laat aangekomen op onze slaapplaats iets boven Toulouse. Morgen nog 940km te rijden tot Gootje 8. 

Tot in België en ons volgend reisverhaal op deze blog!